Μένουν λίγα αντίτυπα
Θαρρώ πως μερικοί άνθρωποι δε γεννιούνται εκεί που είναι η φυσική τους θέση. Πέφτουν τυχαία σ' ένα περιβάλλον ξένο και πάντα νοσταλγούν κάποια πατρίδα που δεν την ξέρουν. Είναι ξένοι στον τόπο τους και τα σοκάκια των παιδικών τους χρόνων ή οι πολυσύχναστοι δρόμοι όπου έπαιξαν μικροί, είναι απλοί σταθμοί γι' αυτούς, στο ταξίδι τους. Περνούν όλη τους τη ζωή ξένοι, ανάμεσα στους δικούς τους, και μένουν αδιάφοροι στο μοναδικό περιβάλλον πού έχουν ποτέ γνωρίσει.
Ίσως αυτό το αίσθημα της αποξένωσης να εξωθεί τους ανθρώπους ν΄αποζητούν σε μέρη μακρινά κάτι μόνιμο. Κάτι που να μπορούν να του αφοσιωθούν. Ίσως αυτό να' ναι κάποιος βαθύς αταβισμός, που παρακινεί τον πλάνητα να γυρίσει εκεί απ' όπου ξεκίνησαν οι πρόγονοί του, στους σκοτεινούς καιρούς της προϊστορίας.
Είναι φορές που κάποιος άνθρωπος, βρίσκεται σ' ένα μέρος, που με μυστηριώδη τρόπο, το νιώθει σα δικό του. Αισθάνεται πως εκεί είναι το σπίτι του που γύρευε, μένει για πάντα εκεί, νιώθοντας πως, αυτές οι σκηνές που βλέπει για πρώτη φορά κι αυτοί οι άνθρωποι που δεν τους έχει ξαναδεί, είναι δικοί του από τη μέρα που γεννήθηκε. Εκεί τουλάχιστο καταχτάει τη γαλήνη του.
Σκληρό εξώφυλλο, Μεταξοτυπία
